Italo Calvino "Opowieści kosmikomiczne"

Dzisiaj pierwszy wpis z serii "Czytanie nie jest groźne dla zdrowia i nie wymaga uprzedniego skonsultowania się z lekarzem lub farmaceutą". Będzie o "Opowieściach kosmikomicznych" ("Le Cosmicomiche") włoskiego pisarza Italo Calvino.

Na poczatek notka biograficzna: I.C. urodził się 15 października 1923 roku na Kubie, zmarł 19 września 1985 roku w Sienie we Włoszech. Jest zaliczany do najwybitniejszych włoskich twórców literatury XX wieku. Studiował na uniwersytecie w Turynie, pracował jako dziennikarz, między innymi w komunistycznej L'Unita, ale po inwazji radzieckiej na Węgry w 1956 roku na szczęście przeszedł mu sentyment do komunistów. Zadebiutował powieścią "Il sentiero dei nidi di ragno" ("Ścieżka pajęczych gniazd"). Inne książki to: "Wicehrabia przepołowiony", "Baron drzewołaz", "Rycerz nieistniejący", "Niewidzialne miasta", "Jeśli zimową nocą podróżny".

 

Italo Calvino - zdjęcie ze strony: http://boiteaoutils.blogspot.com/

Jakie są "Opowieści" ? Dziwne, fascynujące, zabawne i zaskakujące. Każda dotyczy jakiegoś naukowego faktu dotyczącego rozwoju Wszechświata lub ewolucji. Po kilkuzdaniowym wstępie narrację przejmuje Qfwfq, który jest... czym? Cząstką elementarną, ideą, komórką, zwierzęciem. Opowiada swoją wersję wydarzeń, opisuje co czuł (jeśli mógł czuć), widział (jeśli mógł widzieć), jakie targały nim uczucia. Swoją drogą, jak można "być", kiedy się jest w punkcie (jest tym punktem?), z którego dopiero ma narodzić się nasz wszechświat w Wielkim Wybuchu? A co więcej - obok znajdują się inni?

Oto fragmencik opowiadania "Wszystko w jednym punkcie" w tłumaczeniu Barbary Sieroszewskiej:

"Rozumie się, że byliśmy wszyscy razem – powiedział stary Qfwfq – bo i jakże by inaczej? Nikt nawet nie miał pojęcia, że może istnieć jakaś przestrzeń. No, i czas tak samo. Na cóż mógłby się nam przydać czas, kiedy wszyscy byliśmy ściśnięci jak sardynki?

Powiedziałem „ściśnięci jak sardynki” ot tak, w sensie literackiego porównania, w rzeczywistości nie było miejsca nawet na to, żeby się ścisnąć. Każdy punkt każdego z nas zbiegał się z każdym punktem każdej innej osoby w tym jedynym punkcie, w którym znajdowaliśmy się wszyscy. W gruncie rzeczy nawet nie przeszkadzaliśmy sobie, chyba tylko pod względem charakterów, bo kiedy nie ma miejsca, to mieć wciąż plączącego się pod nogami takiego antypatycznego faceta, jakim był pan Pber^t Pber^d, jest rzeczą nad wyraz drażniącą."

I w oryginale (dla miłośników mowy Dantego):

"Si capisce che si stava tutti li, - fece il vecchio Qfwfq, - e dove, altrimenti? Che si potesse essere lo spazio, nessuno ancora lo sapeva. E il tempo, idem: cosa volete che ce ne facessimo, del tempo, stando li pigiati come scciughe?

Ho detto 'pigiati come acciughe' tanto per usare una immagine letteraria: in realtá non c'era spazio nemmeno per pigiarci. Ogni punto d'ognuno di noi coincideva con ogni punto di ognuno degli altri in un punto unico che era quello in cui stavamo tutti. Insomma, non ci davamo nemmeno fastidio, se non sotto l'aspetto del carattere, perchè quando non c'è spazio, aver sempre tra i piedi un antipatico come il signor Pber^t Pber^d  è la cosa più seccante".

Lekkie i łatwe? Raczej nie. Ale nie można się oderwać.

Zachęcam :)